Kot na Grobie, Kot w Agonii

Świat nie jest zły dlatego, że umierają stworzenia.

Świat jest zły dlatego, że nie obchodzi go, jak umierają.

Oto Grzesiu, biało–bury, który nigdy nie miał szans.

Nie zabił go wirus.

Zabiły go lata przechodzenia obok niego.

Zabiła go obojętność człowieka, który powiedział sobie:

„to nie mój problem”.

Oto Calvados, czarny, leżący na grobie poety — jakby poezja była ostatnią rzeczą, jaka może przyjąć cierpienie.

Oto Szajba, czarna, drżąca — jakby strach był jedyną energią jej ciała.

Oto gmina, która od lat pielęgnuje fikcję troski nad zwierzętami,

fikcję, która żyje w raportach i przemówieniach,

ale umiera na cmentarzu razem z kotami.

Oto dług 15 000 zł za poprzednie koty z panleukopenią 

oto 3000 zł nowych kosztów,

 1300 zł, które udało się zebrać.

A oto prawda:

„Nie obchodzi was śmierć,

bo nie widzicie oczu tych, którzy nie mają głosu.”