Potwór stworzony przez człowieka

Mira nie wygląda jak pies. Nie wygląda jak żywa istota. Wygląda jak potwór. Potwór, którego stworzyli jej właściciele.

To nie choroba uczyniła z niej to, co dziś widzimy. To ludzie. Ludzie, którzy mieli ją kochać. Którzy mieli o nią dbać. Zamiast tego traktowali ją jak śmiecia.

Mira przez trzy lata nosiła na sobie rosnący guz. Trzy lata temu był mały. Można było go usunąć, można było ją uratować. Ale nikt się tym nie przejął. Bo dla wieśniaka pies to tylko burek. Ma pilnować podwórka i jeść resztki. Ma być, dopóki nie stanie się problemem. I stała się problemem.

Dziś guz Miry nie przypomina już narośli. Przypomina ogromną dynię. Obejmuje łapę, wnika w klatkę piersiową. Zniekształcił jej ciało tak, że nie wygląda już jak pies. Przerośnięte pazury nie pozwalają jej normalnie chodzić.

Strupy odpadają, z ran sączy się krew i ropa.

Jej skóra gnije.

A mimo to… Mira patrzy.

Nie ma w jej oczach woli walki.

Jest błaganie o ratunek.

Mira została odebrana. Teraz zaczyna się walka.

Nie jedna choroba. Cały ich zestaw, latami ignorowany:

🩸 Fatalny stan skóry i uszu.

🩸 Guz na łapie wielkości dyni.

🩸 Przepuklina kroczowa.

🩸 Zmiana nowotworowa na listwie mlecznej.

🩸 Przerośnięte pazury uniemożliwiające chodzenie.

Przed nią dziesiątki badań. Tomografia. A potem – jeśli będzie to możliwe – operacja.

Wielogodzinna, wymagająca wielu specjalistów. A potem…? Może nowy dom, jeśli los się do niej uśmiechnie. A jeśli nie – zostanie z nami, bezpieczna.

Ale teraz błagamy o ratunek dla Miry.

Mira zasługuje na drugą szansę.