Na wszystkie kolory tęczy

#DrużynaJanina dla Grupy Stonewall

Gdy mój mąż wychodzi rano do pracy, podmieniam poduszki – zamieniam swoją na jego, zupełnie jak niemowlak, któremu na lepszy sen daje się kawałek materiału, który pachnie mamą. Lubię kontrast jaki tworzą moje czerwone paznokcie na jego białej koszuli i lubię zostawiać mu na policzku niewidoczne fragmenty mojego naskórka poprzez głaskanie go po zbyt ostrym zaroście opuszkami palców. A najbardziej kocham, gdy udaje żółwia, nie wiem dlaczego tak bardzo, tak szczerze mnie to rozbawia, ale wiesz, gdzieś w tle przychodzi mi wtedy do głowy, że tak już będzie zawsze, że już nigdy nie przestanę się śmiać.

Jest moim nawykiem. Rzeczy, które robimy bezwiednie, to przecież nawyki. Po tylu latach nawykiem dla mnie jest to, że Wojtek w ogóle jest, że mamy wspólne konto w banku, wspólne rzeczy, wspólne ustalenia na wypadek złego. Mam prawo do informacji, do dziedziczenia, do pamięci. Miałam szczęście urodzić się po właściwszej stronie świata i skutkiem tego mam prawa, które stały się moim nawykiem na tyle, że bardzo rzadko myślę o tym, że jeszcze nie wszyscy je mamy.

Mój mąż jest moim nawykiem i jest nim też w sensie prawnym. Adam był nawykiem Kuby przez ostatnie dziesięć lat, ale w sensie urzędowym nie istnieli wcale. Więc o śmierci Kuby dowiedział się ostatni, bo przecież nie są rodziną. Nic, co było ich wspólne, nie należy do niego. Nie miał przydzielonego urlopu z okazji pogrzebu, o którym zresztą i tak nie miał prawa decydować. Nie jest wdowcem, w końcu od tylu lat był singlem, właściwie – całe życie. Ksiądz się zresztą bardzo martwił o tego zmarłego, tak smutno mówił na pogrzebie, bo taki to młody człowiek był, kawaler, żadnej kobiety, jeszcze nie zdążył założyć rodziny, jeszcze nie zdążył nikogo pokochać ani być pokochanym, jeszcze niczego nie przeżył. To trochę tak, jakby dostać w twarz. To trochę tak, jakby stracić wszystko w sposób zupełnie paradoksalny, bo przecież wszystko wskazuje na to, że nigdy się niczego nie miało. Jak gdyby ktoś mi teraz wymazał imię Wojtka z wszelkich formularzy, ze wszystkich zdjęć i z wszelkiej pamięci i powiedział, że nigdy go nie było, że nie stoczyliśmy nigdy żadnej nocnej walki o ostatnią poduszkę, nigdy nie rozbawił mnie do łez, gdy udawał żółwia. Wiecie, miłość bez śladu.

Żyjemy w kraju miłości bez śladu i wypowiedzi polityków, mediów, internautów które pozostawiają aż nazbyt głęboki ślad. Którzy nie rozumieją, że idea to nie ideologia, miłość dwójki ludzi, czy nasza tożsamość i poczucie kim jestem - też nie.

69% osób LGBTQ+ zetknęła się co najmniej z jednym rodzajem przemocy. A od czasu zwycięstwa PiS w 2015 roku sytuacja takich osób jest coraz trudniejsza – obecnie Polska jest na ostatnim miejscu wśród krajów UE jeśli chodzi poziom równouprawnieniach osób LGBT (wg. Rankingu ILGA Europe). OSTATNIM miejscu.

88% wyoutowanych nastolatków LGBTQ+ nie jest akceptowanych przez swoich ojców, 75% – przez swoje matki. 

49.6% tęczowej młodzieży ma objawy depresji. 70% z nich ma myśli samobójcze.

Sytuacja nie jest lepsza wśród dorosłych członków społeczności – z depresją zmaga się 28.4% z nich, w porównaniu do 5% ogółu społeczeństwa.

I to są jedne z tych statystyk, na które nie zgadzam się tak bardzo, że już bardziej nie można. Takie po przeczytaniu których mam w głowie tylko wykrzykniki.

Grupa Stonewall to stowarzyszenie wspierające osoby LGBTQ+ i ich rodziny. Oferują bezpłatne wsparcie prawne i psychologiczne, przeprowadzają szkolenia i warsztaty równościowe dla szkół i firm, ich inicjatywą jest również mieszkanie interwencyjne dla osób LGBT+ w kryzysie bezdomności. Słowem: jest to Stowarzyszenie, które już dawno nie powinno być potrzebne, a niestety wciąż jest. 

Trzeba takie organizacje wspierać, byśmy wspólnie mogli zmieniać ten świat kawałek po kawałku. Zróbmy to – jeśli tylko macie taką możliwość, to zachęcam, by dorzucić się do zbiórki, z której cała kwota zostanie przeznaczona na cele statutowe Grupy Stonewall. Może chociaż w taki sposób uda nam się pokazać naszym tęczowym przyjaciołom, że są dla nas ważni. A Polsce – że nie zgadzamy się na to, jaka teraz jest.

(powyższe statystyki pochodzą z raportu „Sytuacja społeczna osób LGBTA w Polsce. Raport za lata 2015-2016”, red. Magdalena Świder, dr Mikołaj Winiewski, Kampania Przeciw Homofobii, Lambda Warszawa, Fundacja Trans-Fuzja; Warszawa 2017. Publikacja dostępna tu: https://kph.org.pl/wp-content/uploads/2017/11/Sytuacja-spoleczna-osob-LGBTA-w-Polsce.pdf).

Wszystkie zdjęcia pochodzą z wrocławskiego protestu osób i sojuszników LGBTQ+. Ich autorem jest Arkadiusz Wołek.