Wolno żyjący = wolno umierający?

Wieje, pada, sypie, mrozi, wieje, pada, sypie, mrozi, wieje, pada... 

Każdy gdzieś pędzi. Byle gdzie, byle prędzej do ciepłego wnętrza. Byle nie marznąć, byle nie zmoknąć... Gdy jestesmy na dworze, marzymy tylko o ciepłym i bezpiecznym domu, w którym po całym dniu będziemy mogli, okryć się kocem, poprawić rozgrzanym kotem i snuć wiosenne plany...

Za skrzyżowaniem, skulony na chodniku, niewidzialny dla wszystkich... On. Zapach gnijącego mięsa wyczuwany jest z kilku metrów. Otwarta, jątrząca się rana świeci z daleka niczym latarnia, w zimowy wieczór. On czeka. Może jednak ktoś zauważy cierpiące futerko resztkami sił pełzające w kierunku zabudowań.

Ozorek każdego dnia toczył walkę z głodem, zimnem i ludzką obojętnością. Czy tak ma wyglądać koniec? Nawet teraz gdy tak bardzo cierpi jest zupełnie niewidzialny dla wszystkich?

Na szczęście, w końcu, po zapewne wielu dniach kociej męki, Dobra Dusza zauważyła nieszczęsne stworzonko i zawiozła do lecznicy. Rana Ozorka jest zainfekowana z postępującą martwicą. To nic, że pacjent jest dziki. Zasługuje na pomoc i życie jak każde inne stworzenie. Przed Ozorkiem i Lekarkami trudny czas i bardzo długie leczenie. Kocurek wymaga systematycznych zmian opatrunków, czyszczenia rany, podawania leków. 

Każdy wie, że nawet najbardziej łagodny kotek w obliczu cierpienia potrafi zmienić się w dziką bestię. A my mamy Ozorka – dzikiego pacjenta z potwornie bolesną raną. Czy kocurek da radę? Czy pozwoli sobie pomóc? Bardzo chcemy uratować Ozorka – tak dużo przeszedł w swoim kocim życiu...