Ratujemy Żulisia

To tylko fragmenty opisów bo nie chce całość wejść

Edit :

Żuliś po konsultacji z endokrynologiem powrócił do auxulium i ma wykonane dalsze badania. Dziś był smutny ale sądzimy że się obraził że nie wrócił do domu. Je dużo, wyniki krwi trochę lepsze, niestety podejrzenie jest chłoniaka lub zespołu nie wchłaniania pokarmu. Wszyztko jest załączone w zbiórce, opis cały. Dziękujemy za wsparcie, obecnie jego pobyt to ok 4 tys zł.

Załączamy karty i faktury. Za endokrynologa opłaciłyśmy. 

Żulik trafił do Stowarzyszenia aż z Jeleniej Góry. Wybór był prosty: albo my, albo eutanazja. Schronisko uznało, że skoro kot ma dodatni wynik FeLV i (niepotwierdzony) FIP, nadaje się wyłącznie do uśpienia. Problem był natomiast w tym, że ten kot bardzo chciał żyć. Szczególnie przejęła się nim pewna bardzo wrażliwa jeleniogórzanka. To ona nas znalazła, ona zorganizowała transport i ona do tej pory dzwoni i dowiaduje się o Żulisia.

Przyjechał do nas 23 września 2023 roku, ledwie żywy po długiej podróży, zabiedzony, uwalany w oborniku, zapchlony, zarobaczony. Został od razu zabrany na USG, obawiałyśmy się, że ma raka płuc. Na szczęście wszystkiemu było winne wyniszczenie organizmu, przeleczony – Żuliś odżył i stał się jednym z najcudniejszych kotów. Chociaż nazwano go Żul (ze względu na stale upapraną mordkę), dla nas został Monsieur Żulę – bo wciąż zagadywał do nas, pyszczek mu się nie zamykał, i co tu ukrywać, przypominał takiego paryskiego apasza – eleganckiego łobuziaka o złotym sercu.

W czasie bytności Żulisia u nas, okazało się, że nasz ukochany ma alergię na rybę, co przekłada się na paskudne reakcje skórne, szczególnie na uszach. Bardzo długo zmagał się też z katarem, w końcu weterynarz zleciła posiew z wymazu z gardła. Okazało się, że ma gronkowca opornego na większość antybiotyków, ale i to udało się opanować.

Nas najbardziej niepokoiła utrata wagi Żulisia. Ważył przez większość pobytu ponad 3 kg, a pod koniec roku zaczął chudnąć. Był jednym z pierwszych kotów, które pojechały na grudniowe badania USG na SGGW, gdzie weterynarz stwierdził triaditis. Żuliś leczony był w tym kierunku, a jednak waga nadal spadała. Teraz natomiast ma problemy z trzymaniem cukru. Na glukometrze cały czas wyskakują niskie wskazania, nawet podawanie glukozy i jedzenia nie zmienia zbytnio stanu rzeczy, bo cukier podskoczy na chwilę i znowu spada. Wczoraj wieczorem musiałyśmy go zawieźć do szpitala, bardzo, bardzo się bałyśmy, że Monsieur Żulę chce od nas odejść. W klinice go ustabilizowano, stwierdzono hiperglikemię i jutro czeka go kolejne USG. W związku z tym, że wciąż ma nieustabilizowany cukier, jutro będzie miał pełne badania krwi: morfologia, biochemia, ponadto gazometrię i badanie specyficznej lipazy trzustkowej.

Żuliś prawdopodobnie żył na ulicy, dopóki nie trafił do jeleniogórskiego schroniska. Jest typowym przykładem kota, który ma zmarnowane życie, bo najlepiej czuje się przy człowieku, a wcześniej prawdopodobnie był przeganiany i niekochany. Odkąd jest u nas – brata się ze wszystkimi kotami, uwielbia czesać nasze włosy i wtulać się w psa. Jest absolutnie bezkonfliktowy, można go myć, czesać, golić, badać, macać – wszystko znosi i tylko gada. Wciąż gada.

Jest dla nas bardzo ważny. Jest wyjątkowy. Zaznał w swoim (przynajmniej) dziesięcioletnim życiu dużo biedy, strachu i zła. Prosimy, pomóżcie nam zapewnić mu godną i spokojną starość.